Deprem gibidir her ayrılık
Sarsan, darmadağın eden
Tekrar inşa edilemeyen
Ve böylece biter bir sayrılık



Öncüleri vardır pek önemsenmeyen
Bazen sık bazen uzun aralarla gelen
Her seferinde kalan artıklarıyla
Hüzünleri giderilemeyen



Arada bir sarsılır ‘bina’
Sesler dökülür sessizce ‘an’a
Bir iki hayal düşer parçalanır
Kısa süren durgunluklar yaşanır
Sanrılar gibi pek anlam verilemeyen



Küçük hasarlar oluşurken kimisinde
Alışılır zamanla kâle bile alınmaz
Bazen bir iki yürek kalkımı yaşanır
Nedenlerinin üstünde pek de durulmaz



‘Bina’yı dener sanki bu küçük sarsıntılar
Kimi vurucu darbeden onu korurken
Kimisi de öncüsüdür aslında
Basireti bağlanır insanın demek ki
Hiç yormaz hazırlandığını en büyüğüne…



Beklenmedik bir anda gelir asıl sarsıntı.



Uzun zamandır sarsılmaktan yorgun bina
Ne büyük badirelere dayanmıştır da
En küçük sarsıntıda yıkılıvermiş
Anılarıyla beraber çöküvermiştir



Her öncüde hırpalanmış
Sonunda da yıkılıp gitmiştir



Demek ki ‘bina’yı ayakta tutan
Ne kolonmuş ne kirişmiş



‘temel’ yeterince sağlam değilmiş




Serap IRKÖRÜCÜ