Dallarından kopmuş yapraklar gibi,
Gönülden düşenler savrulur gider.
Suya hasret yanmış topraklar gibi,
Her gidenle kalbler kavrulur gider.

Yerle yeksan olur; sevgi, saygılar,
Hiç bitmez bilinen içsel kaygılar,
Ölümsüz bilinen bütün duygular,
Zaman vadisinda savrulur gider.

Aşk müebbet yatar kalp inlerinde,
Gönül denizinin enginlerinde,
Bir hasret çıkmazı yangınlarında,
Sevda gemileri kavrulur gider.

Sananlar hep kendi, âşık dendi mi,
Boşa aldatmışlar meğer kendimi.
Ömür mevsimleri kışa döndü mü,
Kaç âşık, kaç yöne savrulur gider.

İlk gençlik çağında, hülya sesinde,
Bir küçük kırgınlık, bir öfkesinde,
Kanlar kaynayınca; yâr nefesinde,
Seven, sevilenler kavrulur gider.

Unutursam dünya yansın diyenler,
Yaşama sevincim sensin diyenler,
Benim bedenimde cansın diyenler,
Hoyrat bir rüzgarda savrulur gider.

Özcan İşler