Bir ateş ki gözlerin, yakar baktığı yeri,
Sanma ki unuturum, duyarım o gül teni,
Hasretin öldürüyor, yok ki daha beteri,
Sanma ki unuturum, duyarım o gül teri...

Bir bahar akşamında adını andım yine,
Sızlatırsın kalbimi, kavrulur yine sîne,
Ne kadar alışmışım, gözlerine, sesine,
Sanma ki unuturum, duyarım o gül teni...

Ellerimi tutardın, dolaşırdık gün boyu,
Anıyor musun sen de, seviştiğimiz koyu,
Çiçekli bahçelerde içerdik sıcak çayı,
Sanma ki unuturum, duyarım o gül teni...

Durup birden, sessizce, gözlerime bakardın,
Papatyaları örüp saçlarıma takardın,
Gözlerimden kalbime ırmak olup akardın,
Sanma ki unuturum, duyarım o gül teni...

Sessiz bir yalvarıştı, gözlerime bakışın,
Çağlayarak, coşarak, yüreğime akışın,
Güneşten daha sıcak, dayanılmaz yakışın,
Sanma ki unuturum, duyarım o gül teni...

Yazdığın şiirleri okurdun usul usul,
Yüreğime bir yağmur yağardı çisil çisil,
Unut diyorlar bana, unutulur mu, nasıl?
Sanma ki unuturum, duyarım o gül teni...

Ömrümce yüreğimde saklarım bu duyguyu,
Gönül bahçemi saran bu güzelim sevgiyi,
Çözemez kimse senle, bağlandığım örgüyü,
Sanma ki unuturum, duyarım o gül teni...

Düşleyince yüzünü, karşımda duruyorsun,
Sevinç ve hüzün olup, gözüme doluyorsun,
Rûhumda güneş gibi, akşamla soluyorsun,
Sanma ki unuturum, duyarım o gül teni...

Kim bilir daha kaç yıl sensiz yaşayacağım,
Seneler akıp gitti, bak geçti artık çağım,
Tut hadi ellerimi, öksüz kaldı kucağım,
Sanma ki unuturum, duyarım o gül teni...

Görenler binmiş sanır, beni ’sessiz gemi’ye,
Dökülür gözyaşlarım, nerdesin, diye diye,
Çılgın gibi seveni ayırır kader niye?
Sanma ki unuturum, duyarım o gül teni...