İşlerken yalnızlığı ömrüme nakış nakış
Gölgemle yürüdüm hep o yolu karış karış
Terk etti ikisi de sonbaharımda beni
Anladım ömrüm artık nihayetine erdi.

Çok yanılmışım meğer. Olan bir mucizeydi!
Ellerimi tutu ve şu sözleri söyledi:
Razımısın birlikte yürüyelim bu yolu
Son demde yaşayalım hayatı dolu dolu?

Kalbim o an nerdeyse çıkacaktı yerinden
Bir hayal bir düş müydü gördüklerim gerçekten.
Gözünden okumuştum O son gürlüktü bana
İçimden geçenlerle tuttum onu sınava:

Mavi renk desem dedim
Umutlarımsın dedi
Beyaz ne demek dedim
Tertemiz aşkım dedi
Aşk nedir peki dedim
Bilmiyor musun dedi
Ben senin nenim dedim
Allah’ın lütfu dedi

Cesaret mertlik dedim
Aşkın koşulu dedi
Sadakat vefa dedim.
Olmazsa olmaz dedi
Ayrılık özlem dedim
Yürek yangını dedi
Ben senin nenim dedim
Yaşam sebebim dedi

Kurduğun düşün dedim.
Cennete sefer dedi
Meskenim neren dedim.
Şah damarımsın dedi
Var mıdır senin gibi bir seven daha dedim.
Kainatı dolaşsan bulunmaz eşim dedi.

Aşkının saf özünü nasıl anlarım dedim
Yücelere çıkma hiç. Bana şöyle bak dedi
Dilden düşenler dedim.
Onlar yeminim dedi
Son sözün nedir dedim.
Gözümün nuru dedi

Benden ayrı ellerde yaşarmışın hiç dedim
Bir nefes sonrasında ölürüm inan dedi
Nefesin nefesimden ellerin ellerimden
Gözlerin gözlerimden ayrılmasın hiç dedim

Dilbazın dili dedim
Onlar şarlatan dedi
Bin bir telde oynayan
Gerçek cambazdır dedi
Sol yanı mermer dedim
Onlar zaten yok dedi
Ya hayat arkadaşı
El ele ölmek dedi

Peki takla üstüne takla atanlar dedim
Onlar ancak kendini kandıran şaşkın dedi
Ya kendini alemin piri sayanlar dedim
Sahtekarın piridir gülüp geçersin dedi