Kan damlıyor artık resminden,
Dökülmüyor cümlelerim satırlara,
Biz bir cümle bile olmadık!
Noktamız olmadı mesela;
Üç noktalar kalkmadı sonlardan.
Bağlayacak cümleler bulamadı bağlaçlar!
Biz gözyaşı olmadık kısaca.
Uzayıp gidemedik alabildiğince sona.

Hesaplar bitmedi geçmişle, bitmeyecekte
Ayrılığın hesabı değil yalanların çetelesi var dilde!
Kapılar kapanıyor yüze,
Vedalar ediliyor her yeni sevgiliye,
İmkânsızlık çalıyor kapıyı sinsice,
Dert sarıyor tütüne, umut çalıyor ömürden.
Tanrı, fazlasını yüklüyor taşınacaktan,
Ama canında sonu olmuyor,
Nokta olmuyor gelmemiş yarından.

Bu dünyada işimiz yokmuş bizim!
Bir masal kötü sonla bitmiş.
Gül desenli perdeden bir güneş düşmüş;
Yapraklar sonbaharın ağırlığıyla dökülmüş.
Sokaklar kör olmuş, dilsiz olmuş, sağır olmuş!
Bunca hüzünlü son arasında,
Serseri bir cümlecik, ne yazık!
Noktasını geçmişte unutmuş.