Anne..!
Bu mektup sana son yazdığım mektubum olacak.
Ve okurken..!
Belki de gözlerin, gözyaşlarınla dolacak.

Biliyorum..! ?
Sen soğuk kanlısın.
Dayanıklısın.
Ve her şeye ağlamazsın.
Ama anne..!
Son acına nasıl dayanırsın bilmem ki.
Şimdi soracaksın bana..?
Bu mektubu nasıl yazdın diyeceksin ?
Belki de şaşırıp üzüleceksin.
Sakın üzülme anne.
O an yaralıydım.
Şehitlik kanım akıyordu.
Ve bunu hissediyordum anne…
İnan anne..! ?
Çok zor yazdım
Karaladım.
Hatta acımdan kalemi bile tutamadım anne.
Acım neydi biliyor musun anne..?
Sana son kez sarılamamıştım.
Bağrıma basamamıştım anne.

Bak anne.?
Gördün mü şimdi.?
Daha dün gibi hatırlıyorsun geçmişi.
Beni yetiştirmiş,
Koskoca adam etmiş,
Vatana emanet vermiş,
Ve son yolculuğuna göndermişsin anne.
Yani anne,
Asker ocağına,
Vatan borcuna,
Milletimiz uğruna yavrunu feda etmişsin anne.

Annem...
Canım annem.
Kurban annem.
Şehit oğluna sakın ağlama olurmu. ?
Sakın yanma.
Asıl şimdi durmalısın dimdik ayakta.
Yıkılmamalısın.
Lanet teröre karşı,
Bir damla gözyaşını akıtmamalısın anne.

Anne..!
Ben aslında bu mektubu sana ağlaman için yazmadım.
Sabah koğuş kalk sesleriyle uyandım,
Gözlerimi açtım,
Bir baktım,
Sınırdayım.
Terörün kucağındayım.
İnan anne..!
Kurşunlar sağım solumdan geçiyordu.
Şimşek gibi çakıyor…
Yağmur gibi yağıyor.
Yağmur yerine kan damlıyordu anne,
Kan...
İşte o an,!
Can veriyordum…
Şehit oluyordum.
Son nefesimde annem diyordum.
Vatan diyordum.
Dedim ya anne. !?
Sakın boynun bükük gezme olur mu ?
Göğsünü gere gere gez artık…
Benim oğlum şehit oldu de…
Vatan uğruna canını verdi de...
Oğlum…
Türk Bayrağı’na sarıldı gitti de.
Oğlumun kanı yerde kalmayacak de anne…
Evet anne…! !
Kalmayacak…
Benim öcümü silah arkadaşlarım alacak…
Kan kusturacak onlara anne…
Kan…
Üzülme anne.
Sen kalbini rahat tut.
Her şey vatan için anne

İhsan TAŞDELEN
14 08 2009