Öyle kirlendi ki ruhlar bedenler
Huzura çıkacak yüz mü bıraktık
Kendimize bulduk türlü nedenler
Daha söyleyecek söz mü bıraktık

Boşa yaratmadı Yaratan bizi
Kayboldu huzurun zerresi izi
Şimdi yürekleri yakar bir sızı
Yanıp tutuşacak köz mü bıraktık

Kul olmanın şartı Rahman’a şükür
Verdi biz kuluna hem akıl fikir
Her şey tam olsa da yürekler fakir
Değişti insanlık öz mü bıraktık

Döndük sanki bizler bir bakar köre
Ne adet bıraktık nede bir töre
Mazlumun ahından inler yer küre
Bahar mı bıraktık yaz mı bıraktık

Sözler ile olduk hepimiz Melek
En ufak fırsatta düşündük kelek
Zorlanır ayırmaz elese elek
Güzelliğe giden iz mi bıraktık

Büyüğün küçüğün bitti saygısı
İnsanların dünya malı kaygısı
Yitirmiş çoğuda edep görgüsü
Hatır mı bıraktık naz mı bıraktık

Biz insanlar olduk nefise esir
Nasihat anlamsız söz etmez tesir
Nereyi kaldırsak hep çıkar kusur
Yatıp uyuyacak diz mi bıraktık

Kıskançlık fesatlık boş bir yarışa
Faydamız olmadı huzur barışa
Ermedik ki,sağlam düzgün duruşa
Dünyada bir lezzet haz mı bıraktık

Kafalar havada kibirden kale
Sümbüller hüzünlü hoş kokmaz lale
Bülbül yanaşmıyor n’erdeyse güle
Her şey çok değişti güz mü bıraktık

Her yönümüz oldu beton yapısı
Sandık bu dünyanın bizde tapusu
Gayri ayar tutmaz huzur kapısı
Tepe mi bıraktık düz mü bıraktık

Çalardı sazlarda yanık türküler
Onu bile bozdu kurnaz tilkiler
Yok oldu ideal amaç ülküler
Sevdayla söyleyen saz mı bıraktık

Örnek olamadı yaşlısı Genç’e
Sandık dünya sanki oyun eğlence
İnsan bir birine yapar işkence
Doğru düzgün oğlan kız mı bıraktık

Çoğu hap kullanır ellerde şişe
Günahtan kokuyor san ki her köşe
Kalmadı hiç huzur kalmadı neşe
Güzellik anlatan tez mi bıraktık

Ayhan Kocabay.
21.06.2019