Her baba çocuğunun masalındaki devdir,
Her baba gönülleri ısıtan bir alevdir.

Benim de devim vardı; yamandı, pek yamandı.
Gözümde, tüm devleri yenen bir kahramandı.

Bir dev ki, bedeninin gölgesinden ürktüğüm;
Bir dev ki, hayat boyu hem sevip hem korktuğum!

Helal lokma uğruna hayatı omuzlarken!
Bilirim, çok zorlandı atını mahmuzlarken;

Hamallık mı yapmadı, gurbette mi kalmadı;
Hayali yağmalandı, direnci azalmadı

Eğilip bükülmedi ellerin eğrisine,
Hep doğruda yürüdü, inandı doğrusuna.
*
Ömür denen takvimde acı var bölüm, bölüm;
Çeyrek asır önceydi, devimi aldı ölüm!

Her zaman güvenerek sırtımı yasladığım
Dağımdı, yokluğunda yıkılıverdi dağım.

Onsuz esen her yelde dağılır, darsılırım!
Ayağıma taş değse; düşerim, sarsılırım!

Hala çok özlüyorum ardımdaki sesini;
Yaptığım her yanlışta “Olmadı” demesini!

Ne zaman çaresizce müşküllerde kalırım;
O zaman da kendime devi örnek alırım.

Hayat bu, gün doldu mu kapanır o gün perde;
Nerede annem, babam; onun atası nerde?

Coşari baba candır, kimseyle bir tutulmaz!
Ne kadar büyüsek de o devler unutulmaz!

İbrahim COŞAR