Uzağı yakın eden bir sevgiydi bizimkisi .
Bilmeden beklemeden bir anda gelişti ...

Adını benim bildiğim bir ayın sabahı ,
Yarınımız tomurcuk açtı beslediğimiz umutlarla ...

Maviydi gökyüzü ve perden .
İki metre odaya sığdırmıştık kocaman sevgiyi .
Ne sen bensiz uyuyabiliyordun ,
Ne de ben sensiz uyunabiliyordum ,
Ayrı ayrı dünyalarımızda ...

Ve bir gün ,
Sevgi yine kendiliğinden ilikledi düğmelerini .
Pencerenin ardından bir el sallaması vardı ,
Sanırsın öpücükleri yolluyordu yanaklarıma .
Bir gülüşü vardı ,
İlk bahar halt yesin yanında ...

Evet !
Hala gözlerim orada .
Ve malesef biliyorum tüm gerçekleri .
Fakat ,
Hâlâ izliyorum sana size dair bütün hayalleri ...

Biliyormusun ..?
Ne kadar sevmişim bilmeden ben seni .
Saf sevgime sığdırmışım iki hece ismini ...

Biliyorum !
Ben hala en ufacık şeylere ,
Seni katacağım .
Sen bilmeyeceksin belki ama ,
Seni seninle yahut sensiz bir ömür yaşayacağım ...

Çok özür dilerim kıymetlim ,
Seviyorum seni ...
Yıllar geçsede ,
İlk günkü gibi ...

Mutlu AKÇA