1
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
827
Okunma
Fahrunnisa, çok ağır bir nefese muhtaçlık
İçim eriyor inan izledikçe bu canı
Çare bekliyor yürek, bir nebze, bir ilaçlık
Tam tebessüm ederken durdurabilsem ânı
Fırtınalar kopuyor baktığım her ufukta
Fahrunnisa varlığım göğe çekilmiş sanki
Yeryüzünde bir nefes unutulmuş solukta
Damarlarımı sökse sesim çıkmaz inan ki
Dönüp gelemiyorum başladığım noktaya
Her adımda bir başka sokağa düşüyorum
Fahrunnisa gözlerim arkadaş oldu aya
Belki de bu sebeple durmadan üşüyorum
Hani gönül gönüle yakaralım demiştin
Oturup huzur ile Beytullah’ın yanına
Sözüm sözün olmadan kalır yarım demiştin
Fahrunnisa çek beni gönlünün mekanına
5.0
100% (4)
Cevap Yaz