4
Yorum
16
Beğeni
0,0
Puan
889
Okunma
ne güzel uyuyordum kendi karanlığımda
ne gerek vardı,
güneşe soyun’maya
sayende ışığa uyandım
sandım
neden doğdun bilmem
madem ki karanlığa yol alıp
sonunda batacaktın..
ne güzel yaşıyordum ruhsuz bedenimde
ne gerek vardı,
tene can giydirmene
sayende can oldun canıma
sandım
neden sevdin bilmem
madem ki canımın
canına okutacaktın ?!
şimdi varlığın, köşe kapmaca oynarken yokluğunla içimde
pılımı pırtımı topluyorum
ne kaldıysa içinde’
sanırım sen de boş durmayacaksın bu ara
tasın burada sevgilim
tarağın saçlarında..
ne güzel dönüyorduk
değil mi ?
dünyanın etrafında
ah şu geceler ah
güneşe soyunmasa
şimdi ellerinle kapıyorum
yokluğundan nem kapacak gözleri
kirpiklerinden çit çekiver
güneşin etrafına
ki karanlıkta iz bıraksın
ışığın silueti..
Şiirin sahibi
Cevap Yaz