Şu beyhude dünyaya gelirken ağladım,
Mutluluk kaçtı, ben durmadan kovaladım,
Bir gün yakalarım ümidiyle, yaşadım,
Yaşadıkça mutlu olur, gülerim sandım.

Hep büyüğün küçüğü yuttuğunu gördüm,
Yalnızların işi, alemde kördüğüm,
Yaşa yaşayabilirsen, olursun büklüm,
İnsanları insanca yaşayacak, sandım.

İrili, ufaklı, herkesin eli hortum,
Dayım yok, gerçekleri söylemeye korktum,
Ye kürküm ye devri, tüysüzdür benim postum,
İki ayaklıları görüp, insan sandım.

Beş vakit Allah’a kulluk eder görünür,
Devlet soygununda, elden fazla sömürür,
Kim neye inanırsa inansın, görükür,
Namussuzu namuslu olmuş, insan sandım.

Nefsine dokununca, bin ah işitirsin,
Sırtının ağrıdığını ona, nasıl dersin,
Bir defa affetmeyiz, Hakk nasıl affetsin,
İnsanların secdesini, Allah’a sandım.

Çıkarına nefsi yenilmeyen nadide,
Haklı olmak yetmez son karar jüri de,
Üç günlük ömür geçer, yerde sürünsen de,
Devlete, bayrağa, küfredeni insan sandım.

İnsanı sömüren insan kılığında, bak,
Aklını devşirmeyene, bu cefalar hak,
Hortuma yakalanmadan yaşamaya bak,
Köşe bucak dolandım, temiz kaldım sandım.

16/01/2003