Ruhlarımız kilitlenmiş vahşet duvarlarının ardında
Gözlerimize kan yürümüş sonları yazmışız avuçlarımızla
Benlik canavarına yem olmuş içimizdeki insanlık
Vicdanımızı hırs bürümüş kir tutmuşuz yaptıklarımızla

Masum dokunuşlar yerine ellerimiz ölümler bırakmış ardında
Sevgi busesi kondurası dudaklarımız günahları fısıldamış dimağlara
Attığımız her adımda kirletmişiz her şeyi, yaşamın dengesini
Soluduğumuz nefes bile zehir zembelek yıkım olmuş hayatlarımıza

Kirli ellerimiz, yüreklerimiz, insanlık giyisilerinin ardında
İyice bir yıkasak arınır mı ellerimizdeki kanın izleri, zalim hayatlarımızda ?
Yaktığımız yıktığımız hayatların karanlıkları üzerimizden silinir mi?
Ya o masum çocukların hıçkırıkları duyulmaz mı kulaklarımızda ?

Ruhlarımız teslim olmuş nefsimize, kocaman kafeslerin ardında
Öldürmüşüz yüreklerimizde masumluğu, hayalleri yıkmışız çilekeş yaşamlarda
Üstelik gülüşler kondurarak dudaklarımıza, enkazlara çevirmişiz ömürleri
Öyle bir körleşmiş ki vicdanımız, acının selfiesinde bile boy gösterir olmuş insanlığımız

04.10.2015