Sonunda son olmayan, sonsuzluk vasfı sonun
Geçmişten geleceğe, istikbâl atfı sonun

Muğlaklık mı ne mümkün, zaman kusursuz işler
Vehmetmez mi dönüşü olmayan tüm gidişler

Göklerden o işaret, kar hem yağmur ve dolu
Sona çıkar rüzgârın yönü insanın yolu

Ulaşmak için doğmak ve sonra ölmek gerek
Kimi koşarak gider, kimi yalpalar sek sek

Sonu hazırlar ân ân, gaibten o duyuşlar
Yine olmasın diye, ayrılıklar, kopuşlar

’’Ha bitti ha bitecek’’ derken dünya hevesi
Kucaklayacak bir son var apansız herkesi

Kalmaz bir şey ne varsa, yaşanır hep ilerde
Göstermez mi tümüyle, yarını Hakk’ dilerde

Seyr’inde bu zamanın, “yolcu olmak bir garip”
Bâkî olandan başka insan ki neye sahip

Apar topar kurtulmak mutlak dünya yükünden
Ne lütûf pay almak var ölüm adlı yekûnden

Devşirecek yerini fâni olan bu diyar
Doğrusu yanlışıyla her ne varsa yâdigâr

Elinde bak ifşâsı, sonunda bütün gizin
Katmer katmer dalgası çözülecek denizin

Değil mi son sığınak, o son, o hâd, o kale
Bir deveran içinde nihayetsiz seyyâle...

Temmuz/2019

F. Selçuk Soylu