Kim vurdu gönlümdeki şakıyan şen kuşları?
Susmuş tüm evren sanki, sular sessiz akıyor.
Yürekten atamadım, sensiz geçen kışları,
Bir acı ki, rûhumu alev alev yakıyor...

Hasret gülleri açtı, sarı sarı bahçemde,
Umudu deste deste saklıyorum bohçamda.
Gülüşüm yarım yarım, burukluk var lehçemde,
Ayrılık yaralı kuş, hazin hazin şakıyor...

Arada dağlar değil, demirden perdeler var,
Bahara erdik derken, yüreğime yağar kar,
Gel, uzat ellerini, kanayan yaramı sar,
Özlem fırtına oldu, şimşekleri çakıyor...

Kapatsam gözlerimi, karşımdadır hayâli,
Gülmeyi istesem de, gönlümdedir melâli.
Sensiz seyrediyorum, yapayalnız, hilâli,
Gece gülümser gibi, içli içli bakıyor...

Perdeler kapanacak, final ne bilmiyorum,
Ne derlerse desinler, kalbimden silmiyorum.
Ne kadar çabalasam, nedendir gülmüyorum?
Felek sanki saçıma solmuş güller takıyor...

Kader ne kadar zalim, hüznümde neler saklı?
Derdim kime yanayım, ermez kimsenin aklı.
Bir suçlu bulamadım, kimler suçlu, kim haklı?
Yeşeren dallarımız, şimdi yaprak döküyor...

Darda kalan başını, dayasaydı başıma,
Seneler hesap sorsun, akıp giden yaşıma,
’Bir yılda bin yıl gibi sevdi’ yazın taşıma,
Şimdi şiirler bile, bize boyun büküyor...

Hâlenur Kor