Ey gönül..
Bir zamanlar söz geçiremezdin bana
Dolu dizgin yaşardım hayatı
Umutlar dörtnala gitsede
Dizginler benim elimdeydi
Rüzgârın savurduğu
Gül yapraklarının arkasından koşardım
Yorulmak nedir bilmezdim hiç
Günler az gelirdi bana yıllar uzun
Hayallerim gerçek gibiydi
Hiç kar yağmazdı dağıma
Her günüm ilkbahardı
Her şeyi uç noktalarda yaşar
Deliliğin dibine vururdum
Namluda mermi gibiydim bir zamanlar
En etkili aşk iksirini içer
Ölüme peşrev çekerdim
Ne mal ne mülk ne de para
Attığım zaman kendimi toprağa
Gördüğüm gökyüzü yeterdi bana..

Ey gönül..
Artık söz geçiremiyorum sana
Diyorsun haydi kalk, uçalım Kaf dağına
Ey gönül, bırak uçmayı
Yürüyecek derman yok kanatlarım da
Gül yapraklarını da bıraktım artık
Koşmuyorum peşlerinden
Zaten eskisi gibi kokmuyorlar niyeyse
Fırtınalar korkutuyor artık beni
Limana sığınmış gemi gibiyim
Gönül dellenme boşuna
Duruldum ben..
Gerçeğin tarlasında nadasa bıraktım kendimi
Eskiden gözümün görmediğini
Şimdi tuğla parçalarında okuyorum
Güzelliğim ruhumda artık
Öyle bir kış yaşıyorum ki
Baharım gelmez oldu.
Her günüm ahu zar
Ey gönül ilhamlar bile küstü bana
Kalemim elem
Cümlelerim keder
Hecelerim sıkıntı
Haydi var git yoluna
Rahat bırak beni..

Sadık KARADEMİR