Bir meşguliyeti olmazsa kendini yiyip bitiriyor insan, demişti
Yaşlı Bulgar kadın, İspanyol sokağında.
Kadın gencecikti; henüz yirmilerinde, esmer...
Uzun,dar bir sokakta yitirmişti mutluluğunu.
Ölüm aniden kanamayla meydana çıkınca...
Toprak, aşkını bir hamlede koynuna alınca-
Yalnızlık belası gelince başa;
Saklı şiirler de meydana çıkmıştı.
Günler gözyaşıyla sırdaştı o vakitler...
Kimi kimsesi yoktu garibin; tıpkı benim gibi demişti, yaşlı Bulgar kadın.
Sonra devam etti: Yaprak dökümü müydü neydi?
İşte yağmurların insanları en çok yıkadığı zamandı-
Bizim oralarda ise çarşafların arındığı zaman olarak da bilinir bu dedimişti.
Yine susmak bilmeyen o yalnızlıkla ilintili çenesiyle-
Adeta İspanyol sokağını susturmuştu...
Histerik krizler çağında bir ritüeli takip edercesine:
Herkes gibi o da başlangıçta küçük bir çocuktu...
Yalnız kalınca herkes gibi korktu, demişti Bulgar kadın...
Kızın cansız ,morarmış ve onu terk eden gövdesine sarılıp; yalnızlığına gömülmüştü.
Yaşlı kadının omzuna dokunup: Çiçeklerin kokusu yaşamın başlangıcıdır,
Üzülmeniz bir zaman sonra iyileşir,demiştim de
Yaşlı kadın: Bizim oralarda ona; kiraz mevsiminde çiçek açmak derler, demişti.
Yüzünde zoraki bir tebessümle yüzüme bakıp.
Sonra olay yerinden ayrıldım.

Meral Meri / Kendi Derinliğimin Ötesine Gittim /Kiraz Mevsiminde Çiçek Açmak