Bülbül oldum seherlerde ses verdim
Bahçelerde açan güle düşmüşüm.
Sesimi duyurmak idi tek derdim
Kara sevda denen yola düşmüşüm.

Hayran oldum bir güzelin gözüne
Konuşmadı hasret kaldım sözüne
Güvenirim, buna rağmen özüne
Yüzü güzel dili lâla düşmüşüm.

Tarih boyu seven çile çekermiş
Maşuk aşığına ümit ekermiş
Âşık gözlerinden yaşı dökermiş
Gözyaşıyla olan sele düşmüşüm.

İşte böyle yaktı beni yandırdı
Sevdim diye beni zehre bandırdı
Tâ sonunda yelkenleri indirdi
Amma şimdi ben de dile düşmüşüm.

Gül dedim ben güldü bana sevindim
Seviyor sanarak bunla avundum
Niyetini gördüm hayli ezildim
Anladım ki çürük dala düşmüşüm.

Dünya böyle işte her şey bizlere
Bazen bize gelir bazen sizlere
Kabullenmek düşer biz acizlere
Gözyaşımı sile sile düşmüşüm.

Neden böyle hep âşıklar ağlarmış
Gözyaşı teselli şifa sağlarmış
Eğer ağlamazsa ciğer dağlarmış
Behlül olup gurbet ele düşmüşüm.

27.04.2019-Mustafa Zincirkıran