Ben yalnızım baş başayım şiirle
Ömür boyu yaşamışım emirle
Yüreğimi dağlamışlar demirle
Sabretmişim asla gıkım çıkmamış

" Oy" demişler koşaraktan gitmişim
"Sus" demişler dilim geri itmişim
Yiyen yemiş ben sırt üstü yatmışım
Vallah billah asla tıkım çıkmamış

Basmışlar tokadı yüz çevirmişim
Güçsüz bulduğumda ben devirmişim
Onlar eti yemiş ben kemirmişim
Bana verdikleri sokum çıkmamış

Bakmışım olmuyor sırtım dönmüşüm
Mum gibi eriyip hemen sönmüşüm
Ben enayi ben ne kadar bönmüşüm
Güvenilen bizim takım çıkmamış

Adamlar gelmişler geri gitmek yok
Hep artmışlar çoğalmışlar bitmek yok
Sıra bize geldiğinde "itmek" yok
Güç onlarda benim çakım çıkmamış

Ağarmadık ne saç kaldı ne başım
Tutamadım önden gitti hep yaşım
Kalmadı hiç arkadaşım yoldaşım
Kuruyormuş asmam salkım çıkmamış

Fahrettin’im yanlışlarla doluyum
Ben Allâh’ın bir zavallı kuluyum
Ankara başkentim Anadolu’yum
Yiyip içtikleri "zıkkım" çıkmamış

Not: gık: SES ( İtiraz edememe hali)
Tık: ses(tıkırtıdan gelme)
Sokum: Lokma
Takım: EKİP
Çakı: küçük bıçak
Zıkkım: ZEHİR ( ARGO_ Zakkum’dan gelir)