müsaade etseydin, yıldız çizecektim karanlığa
o vakit gecen olacaktım
zift kokan yalnızlığına

acını pay etseydin eğer,

gözlerine yaş yükleyip yol etmeyecektim
dönülmez ufuklara..

giderken,

işaret bırakmasaydı parmağın,
kalem diye kağıda


noktalar uzamayacaktı böyle
ya da kuyruk takmazdım
virgül niyetine


şimdi kimse harflerin ucundan tutup sökemiyor
bakışındaki lehçeyle


hem kim sevecek olsa, g’eceye bürünüyor hemen
kaldığım yerden başlıyorum yıldız çizmeye
ve seni seviyorum’ derken
seni sever gibi sevemiyorum


çünkü gözlerimde yıldız olup kayıyorsun o an
ve her ne hikmetse
kuyruğundan yakalıyor
g’özüme dimdik bakan..


ne vakit yerden göğe kadar uzansa hak
gölge olup,
batıla düşse


yolumun üstünde kuyu kazıyor umut
pembe küreğiyle


kiminde ay çekimi
kiminde yay
ki düşsün de görsün

neyse..

vaktim olsaydı şiir yazardım
saçının her teline


parmaklarım kalem
yazma’nın altında aşk ile
kafayı yerken


yaşamak diyorum
bir beden fazla geliyor ölüme


üstelik düş manzaralı mezara nazırken gözlerin
gölgeni çekemiyorum gerçeğe..