İlle de sen diye diye dilimde tüy bitti
Vardığım o yollarım viran oldu da gitti
Son sözlerimdir bu sana hem de çok ciddi

Varım yoğum harcadım kalmadı hiçbir şeyim
Bu yoksullukta bile sensin benim her şeyim

Pişmiş aşa su kattım, yaş iken ağaç kestim
Gönül kendini avutsun, boştu asıl testim
Fütursuz kumandanın ettiği erken pestim

Ekmek aşım tükendi kalmadı hiçbir şeyim
Bu yoksullukta bile sensin benim her şeyim

Yazan kalemim de sustu, ahraz oldu birden
Ruhum putlara taptı, gelmiş iken Hak Bir’den
Saymaya tenezzül ettim, başladım da birden

İlkim sonum karıştı kalmadı hiçbir şeyim
Bu yoksullukta bile sensin benim her şeyim

Nankör duygular vardı, hapseden bu bedeni
Elbette ki sendin, sendin bunun tek nedeni
Yaradan’ı bırakıp, kula kulluk edeni

Yönüm kıblem sen oldun kalmadı hiçbir şeyim
Bu yoksullukta bile sensin benim her şeyim