Bu son şiirdi belki de,
Durgun bir o kadar suskun...
Kelimelerin rest edişiydi acı eşiği eşliğinde,
Kadarı olan bir sızının kederle raksa duran durağan bir haliydi,
Bertaraf edişiydi belkide hayatın,
Duygu yoksulu herşeyin bir bir gitmesi ...
Ve hayat ;
Kedere inat,
Kaderin hükmü olmalıydı .
Kaderde keder olmazdı
Yazanın hatırına başa taçdı,
Öyle ya ;
Kim anlayacaktı,
Kim anlatacakdı da suskunluğa kelime bulacaktı ,
Bu kadar sözün hunharca katledildiği zamanda
Hangi kelime merhem olacaktı ...
Kaderde de ,kederde de sır vardı.
Sır da susmakdı .
Susmak !
Tüm harfleri yok edercesine ;
Kaderin sırrına erercesine de...
Bu susmak mıydı ?
Yoksa sessiz birer çığlık mı?
Belki de sessizce yazılan ...
Okudukça susulan...
Susdukca nefes olan,
Tüm sesleri katleden, bir şiir olmalıydı !
Tunay BULUT