gül izinin kan izine karıştığı zamanlardı..

cennet yolu uzun
cehennem,
düş’ te gör mesafesi kadar
kısa uçurum


gözler canbaz yürütürdü sıratında
eller,
köprülü kavşak..


kalbi kanayan her aşk gibi kan tutan ellerim
-ellerine karşı
koyacaktı güya


sen yara sandın ilkin
ben,
yaraladım diyemedim


parmaklarım muma döndü sonra
gözlerinle yakıp
söndürmeyi unuttuğun


kalbim barakaya,
en çok gece kondurduğun..


papatya falında gelincik açıyordu o zamanlar
ve bütün burçlar çift sıra örülen ikizlere yükseliyordu


olmaz denilen oluyor
ölmesi gereken
sağ çıkıyordu uçurumdan


kendimi terk ettiğim yollar,
patik örüyordu ayaklarıma


kendime,
kendimden bir parça bıraktığım her duraktan
beklemek çalayım derken


yaz yüzü görmemiş güze döndüm


oysa her rengin notası kazınmış şarkının
ezber bozan nakaratında
bilindik bir sözdüğümdüm


şimdi bir kuşun gagasında cıvıldayan la’ sesi
çiçekte renk
dalında can
-eriği

bakma,

ellerim kızıl elma
parmaklarımda mumdan is kaldığına

cennetinle bozduracak kadar günah
duruyor hala..