İnsan Ve Aşk

Aşkta umut yokmuş çok geç anladım,
Yanarım tükenmiş onca yıllara.
Bir zaman Ferhat’tı Şirin’di adım,
Boşa ümit vermiş aşk bu kullara.

Ilk kez onbeşimde tezden uğradı,
Dedim: sen de kimsin? Aşkmış ki adı.
Nesine kandım da gözler aradı?
Elim kolum bağlı düştüm yollara.

Aşk perde çeker de bizi kandırır,
Elin çirkinini güzel andırır.
Hâlâ çözülmedi, bu nasıl bir sır?
Gönül nasıl kanar yalan dillere.

Aşkın umrunda mı üzülürmüşsün;
Yemeden içmeden kesilirmişsin?
Hiç de ayırt etmez kızmış ermişsin,
İnsafsızca atar zalim kollara.

Dualar ederiz: düşmana bile,
Vermesin böyle dert, böylesi hile!
Peşine düşeriz hep bile bile,
Bizi muhtaç eder yaban ellere.

İnsan! Senin gibi yoktur dahası,
Yetmedi mi bin kez yüreğin yası?
Yetmişinde bile bu neyin nesi?
Kaç kez konacaksın çürük dallara?


08.04.2019