Dağların doruğundan esip gelen rüzgârı
Nefesindir diyerek nefeslendim baharı
Kör karanlık kuyuya düştüm ki Yusuf gibi
Yüreğimden tut çıkar, çıkar gönlümün varı!

Yıllardır aşk yaşadım, aşk yaşarım sayende
Suskunluğun sürdükçe sabır kalmadı bende
Ayrılıklar yaşarken ölüm kurtuluş belki,
Hasrete dayanacak hal kalmadı bedende

Hala aramızdaki tek engel dağ mı diye
Düşün, kalbe örülen örümcek ağ mı diye
Aşk adına duyduğun duyguları anımsar
Belki merak edersin bu adam sağ mı diye

Mevla’m aradığını arayana buldurur
Sensizliğin yerini hayallerim doldurur
Biliyorum kırgınsın, kırgınlığından sustun
Beni sensizlik değil sessizliğin öldürür

Dokuz tahtalı evi sarar börtü böcekler
Mezarımın üstünde sen kokar tüm çiçekler
Kabrime geldiğinde beni çiçeklere sor;
“Adını ana ana can verdi” diyecekler.

İbrahim COŞAR