Hapseden yalnızlıklardan,
Kapkara umutsuzluklara,
Her yaşanmışa dokunurda gezerler.
En ağır duyguları yüklenir,
Oradan oraya taşır rüzgarlar.

Özlemlerin ile kavrulurken hatıralar,
Tatlı tatlı dokunur tenine.
Uzaklaştırmak ister gibi dertlerinden,
Sert tokatlarını çarpar yüzüne.

Beklentilerin üşütür,
Korkuların dondurur tüm bedenini,
Ürperirsin.
Aniden çıkar,
Eser ılık ılık,
Uyandırır seni,
Çıkarır kaybolduğun derinliklerinden.

Bazen,
Okyanusun sonsuzluğunda gezdirir,
Okşar ruhunu,
Bazen de,
Anlaşılmaz kızgınlığı ile altüst eder benliğini,
Savurur seni oradan oraya.

Beklemediğin bir anda,
Birleşir yaramaz yağmurlarla,
Martıların çılgın yakarışları altında,
Arındırır seni tüm çözemediklerinden.

Hele,
Üstüne birde gökkuşağından taç kondurmaz mı?

Hep yalnız gezer rüzgarlar…

17-12-2006 / DANİMARKA - SEYİR