Kendimi kıvrılmış kağıtlara benzetirken hiçbir şeyim yoktu benim...
Buna rağmen o benimle yine de gurur duyardı; zayıflığımın içinde yok olurken bile
o her zaman inceliğini sergilerdi yüzüme karşı...
Peki ya kalbime,ya ruhuma ,ya yaşamıma ikiyüzlü olmaktan geri durabiliyor muydu?
Böyle beni herkes görüyordu...
Önemli olan bu muydu?
Ya da hissettiğim,
Ya da hissettirdiğim?
Ama benim sanmakla bir derdim yoktu ki;
Aksine bahar dalında açan çiçeklerim vardı benim...
Türkülerim ve şiirlerim de öyle.
Ve yakutlarım da.
Anlayabilir misin şimdi kendini-
Bunu anlatabilir misin tutsaklığına doğru?
Ya özlemine?
Ya uçurtmalarına?
Ya kuşlarına?
Bence bir yerde bir şeylere durup bakmalısın artık...
Borçlu olduğun özgürlüğe ihanet edemezsin gibime geliyor.
Ama ben çoğunlukla yanılırdım diğ mi?

Meral Meri / Kendi Derinliğimin Ötesine Gittim / Onu Unutmuştum Ama Kuşları Asla