gidişlerin en kötüsü nedir
bilir misin diye fısıldadı rüzgar
hayali bir manzara karşısında
ahşap eski bir sandalyeye
oturmaktan yorulmuş sesin sahibi
rüzgarın esintisinden ürperen
bütün tüyleri diken diken olmuş
yüzünü parlayan güneşin bile
bir türlü aydınlatmaya yetmediği
kolları bir birine sıkı sıkıya sarılı kişiye

bilirim elbette dedi kendi kendine
ben gördüm her birini
ne gidenler oldu
giderken dönüp bakmadılar bile
sırtlarındaki yükten mi
umursamazlıktan mıdır bilmem
aklımda kalan tek ve son şey
yarım bir yaşanmışlık

bir de tam tersi olanlar vardı
giderlerken gözümün içine bakanlar
dik dik zafer kazanmış
narin tunç olsa kalbin delip geçen
sezar bakışı ve biraz kırık dudak
aşşağıda kalmanın
aşşağılanmanın dibi
ne olabilirdi ki bunlardan daha fazla
hayatı akışına bırakmak
yeni bir seçiş edası
her vazgeçiş ve gidiş

yok yok
kesin bir yerlerden yanlış başladık biz
üstü örtülü bir sevda
açık seçik bir davranış karmaşası
sonu belli bezgin bir hikaye
yağmur düşmemiş kiraz ağacının
güneşe en uzak çiçeği
don vurmuş elmanın
bir sonraki seneye sarkan kırıklığı

bugün birine yol tarif ettim

sağındaki sapağı görmedi çok gitti

bağırdım arkasından ama duymadı

peşinden koşsam
bu sefer de ben çok geri gitmiş olurdum

ne vardı o kadar ileri gidecek
gün sürgünken kendine

özensiz bir akşamın refakatinde
tayinim çıkmış sebepsiz yürümelere

düşlediğimiz mevsim bu değil sanki

kumaşı biçiliyor kurak toprağın 

ve örselenmiş kuşlar vuruluyor
 küçük bir balonla
bir kelimenin 
kanadından
yaprak yaprak 
düşen her bir tüyünde

dünyanın bütün uçurumlarını turluyorum


ne derse desin aklım

vardığım yere 
ben seferden dönüşlerin

her gün gittikçe güçsüzleşen

yordamsız bekleyişlerin

süngüsüz neferiydim

sapan yapıp da 
kuş vurmaya kıyamayan
uçmaya hevesli bir çocuktum oysa ki

nerede kalmıştım evet gidişler diyorduk
hiç ayrıldığını bilememek en kötü ayrılıktır
bir rüzgar fısıltısı daha esti geçti
uğultusu kaldı kulaklarında
ahşap sandalyede oturmuş
zamanın ne olduğunu unutmuş
vazgeçmişken
vazgeçilmiş kişinin.,,atn