ÇANAKKALE
Aynı anda dokuz ayrı cephede,
Dokuz cephenin, ayrı ayrı dokuz yerinde,
Dokuz çeşit düşmanla çarpışıyordu.
Çanakkale yanıyordu.
Dağlar Türk doğuruyordu!

Her taraf toz dumandı,
Bir adam iki gündür açtı,
Bir parça ekmek buldu,
Tam ağzına getirecekti ki
“Ben zaten öleceğim
bu ekmeği başka birine
verin” dedi
Ekmeği yemeden öldü!

Her taraf yaralıydı,
Babası hastanede doktordu,
Bağırsakları elinde,
“Baba beni tanımadın mı” diye sordu
“Sıraya geç konuşma!”
O çocuk sırada son nefesini verdi,
Doktorun gözünden iki damla yaş düştü!
Çünkü oradakilerin hepsi evladıydı,
Çünkü adalet, milletin imanıydı!

Çanakkale’yi Çanakkale yapan ruh buydu,
Çünkü, dağlarda, tepelerde, ovalarda,
Eller avucunu açmış, diller amin diyordu.
Birisi canını verince öbürü yerini dolduruyordu.
Cepheyi hiç boş bırakmıyordu.
Çünkü,
Düşerken yere, toprağı öpüyordu!

Unutmayın çocuklar:
Birileri nefesini verdiği için
Biz burada nefes alıyoruz.
Onları, kalbinizin bir köşesinde tutarsanız,
Eğlenmek hakkınız,
Yoksa, gücenir, üzülür ruhları,
Dalgalanmaz bayrağımız!..
Yusuf Yılmaz