incecik bir siluet,
bir gelincik misali,
öylesine narin,öylesine naif,
sanki her an savrulup gidecekmiş gibi,rüzgarların önün de,
sessiz çırpınışlarla yürüyor,çıkmaz sokaklarında ömrünün....
kim bilir,kaç kere gelip geçti karanlığın içinden,
hep bir şeylere geç kalmanın telaşı vardı gözlerinde..
bir ara durdurup boşuna bu telaşlar demek istedim,
yorgundu çünkü,zihninin derinliklerinde,
dikkatlice baktı ama,
zamanın eskittiği puslu aynalarda bulamadı kendini,
yüzünde ki soğuk tebessümden anladım....
sonra dedim ki,
belki de bu çaba,
onu tekrar tekrar hayata döndüren,
belki de bu yorgunluğa galip gelme hissi,
onun umutlarını yeniden dirilten,
tutmadım onun ellerinden,
bulaştırmadım bir parça sahte gülüşü solgun leb’lerine
görmezden gelip,
yürüyüp gittim ,kendinden emin güçlü adımlarla,
baş başa bıraktım kendi yalnızlığıyla,
kapatıp kulaklarımı yakarışlarına,
ne hali varsa görsün diye,
iyilik yaptım kötülüğümle......



Emine Rezzan Sipahi