Kaç vurgun yedi yüreğim hayalperest dünyanın anafor atmosferine
şaşırır yine gözlerim

koma da uyuyor gülüşlerim hezeyan duygulara bağlı prangası
açıtırken bu Y/ etimi açmıyorum

heyhat imtahanınla sınama beni oysa ben sana çok emek sarfettim ,
kenopsia senden

kaçmıyorum

miskin çocuk gibi vahada sarkaç olmuş sallar koca ömrümü
dehalarda aradım bulamadım
bu derdin devasını

aşikar gönlüme hüzün çöker bir virgül kadar , fakat

insanım bende

şuna bakın ki;

sarhoş sevdalar gişe de sıralı , ruhumu teslim etmişliğimi
izler cellada

o ara

terziler aşk neferlerini dikerken momilenir
gök yüzü kararır anda ve şimşeklere takılan mazim göz kırpar
serzenişi götürür benden

ağlama

ağlama

dercesine

ve ben

"poyraz vuruyor dallarımı
nilüfer çiçeklerim soluyor kuzey kutup sararken bedeni
bastonla geziyor ender güvenim
noktayı koymadım hayata


efendime söyleyim,

giryanları umuda yeşerip filizlensin diye A/yazımda ."

derim çaresiz

fikir zeminde çarpışıyor mevsimlerim karayı beyazdan ayırmaz mı
bencilik şu aralar küheylan gibi kaçıyor
yılların T/elinde adronitis tutarak

tezlerden sınavda kalırız bazen ey dost

bir gün paydoz olacak bunlar ve ben sevinç’lere yelken
açacağım renkli kelebekler arasında



uçacağım

vakit tamam değil

şimdi

uçamıyorum

uçamıyorum

Ayşe kavak