Nefis sever çirkef olan işleri!
Gönül pencerende hüzün utanır.
Gündüzden nemalı gece düşleri,
Ölçüp tartan vicdan özün utanır.

Hayâ nuru sakınmalı nazardan,
Yitirince alınmıyor pazardan.
Bir cümlecik dip not iste yazardan,
Olmaza yorulan sözün utanır.

Perdeleri çekip nefsiyle kalan,
Kimse görmez deyip fenaya dalan.
Ar denen hasleti dağlara salan,
Ocakta küllenen közün utanır.

Bilmiyoruz; evren kaç zulme tanık?
Ezilen horlanan olur mu sanık?
Biz uyurken zalim güruh uyanık,
Mızrapla inleyen sazın utanır.

Genç başında eser kavak yelleri,
Bilir bilmez tıngırdatır telleri,
Çürük dala yapışınca elleri,
Baharın hazanın yazın utanır.

Kurumasın can suyu ver davaya,
Top yekûn cemiyet muhtaç devaya,
Bedbaht olan ihtiyar dalsa hevaya,
Yüz kızartan gafın nazın utanır.

Halimiz meydanda hacet yok söze,
Gaflet derin kuyu dönülmez öze,
İman dönmüş elde taşınan köze,
Ormanda kök salan mazın utanır.

Mehmet Demirel 24.02.2019