VAKİT TAMAM

Tüm zorluklara güldüm
ne kadar güçlüydüm
fırtınalara meydan okurdu gençlik
zaman zaman eylendim
zaman zaman sevindim
dünyayı dolaşıp gezsemde
döndüm dolaştım geldim
hayat İle dalga geçip
gönlüme huzuru nakış nakış işledim...

Kaç mevsim geçti aradan
ben yılları değil
yıllar beni harcadı
saçlarıma ak düştü
tenim buruştu
nice sevdiklerim göçtü
gözlerim doldu
ne çabuk geçti zaman...

Ben ne yıkımlar gördüm
koca bir asır geçti
çınar gibi büyüdüm
yapraklarım döküldü
ırmak gibi akarken
çöl gibi kurumakta ne
yoksa vakit’ mi geldi
mum gibi söndüm...

Ne güneş ısıtıyor
nede yağmur ıslatıyor
kuş sesini işitmez oldum
gül gibi soldum
yoksa güneşmi doğmuyor
her yer zifiri karanlık
ruhumu sıkan bir yalnızlık
vuslat suyumu kaynıyor...

Hayat ısgalamaya gelmez
vakit çok kıymetli
hızlı tren gibidir
başında biner sonunda inersin
indiğin yerde imamın kayığına biner
kaş ile göz arasında gidersin
zaman geldi diye üzülme
herkes aynı durakta inmez
kimin nerede ineceği’ de zaten bilinmez...


Seyhan Kılıç
24.02.2019