Gonca güle aşık bülbül, gece gündüz figan eder.
Aşkını dilden düşürmez, gülistanı şâdan eder.
Bağrı yanıktır bülbülün, güle aşkın ilan eder.
Sevda olunca sinede, canlar canını can eder.

Gülizara dır niyazı, gül için ahı feryadı.
İlan-ı aşk eder bülbül, gül içindir ahüzar-ı.
Dallar etrafında pervar, aşkı için aptal olur.
Dokunanı yakar hardan, gözünü itminan eder.

Altın kafese değişmez, diken dalındaki gülü.
İstemez saraylar köşkler, viraneyi mesken eder.
Bir kez düşmüş sineye aşk, daldan dala seyran eder.
Ateş kalbi sarmış artık, kanat çırpar ağyar olur.

Alev peşinde pervane, döner durur yane, yane.
Akibetinden bigane, düşer alevin ser’ine.
Çırpınışlar fayda vermez, düşmüş yarin ateşine.
Gül yaprağı solar gider, bülbül olmuştur divane.

Gül içinse bülbül bir kuş, olsa da hoş olmasa da.
Biri gider biri konar, konsada hoş konmasa da.
Bülbül bu ferman dinlemez, Öter divane divane.
Aşk acısı yama tutmaz, kanar divane divane.

Öyle zor ki aşk acısı, sızlar divane divane.
Bağban bülbülü kovsa da, döner divane divane.
Gece gündüz inler durur, uçar divane divane.
Aşk yarası şifa bulmaz, kanar divane divane.