Karanlıkların içinde bir başımaydım
Bilinmeyen bir uçuruma sürükleniyor
Meçhul bir adrese doğru yol alıyordum
Herkesten uzaklaşıyor
Kendi yalnızlığıma gömülüyordum
Sanki bilinmeyen bir yaşamda
Bilmediğim bir adreste yaşıyor
Kendi sokalarımda kayboluyordum
Tüm duygularımı kaybetmiştim
Sadece yağmurun sesini hatırlıyordum
Yine kendi karanlığımda ilerlerken
Bir ışık göründü birden bire
Sanki umuttu,mutluluktu,sevgiydi
Korkusuzca yaklaştım,yürüdüm sessizce
Uzattım ellerimi sonsuzluğa doğru
O`da ne?
Ellerimin arasında sıcacık bir el
Gözlerime bakan bir çift göz
Ve karanlıktan aydınlığa çıkaran
Tertemiz bir yürek
Nasıl olmuştu da karanlığıma güneş doğmuştu
Sevgi bu kadar güçlü müydü?
Tüm korkuları,tüm karanlıkları yok edebilir miydi?
Mutluluğu tatmak ağlamayı unutmak
Böyle kolay olabilir miydi?
Bir çift göze ve o yüreğe
Bıraktım kendimi düşüncesizce
Mutluydum yarınlar güzel olacaktı
İçimiz umutlu bir sevgiyle dolacaktı
Korkuyorum ALLAH`IM onu kaybetmekten
Karanlığıma yeniden gömülmekten
Yoksa bu sevgide mi bitecekti?
En güzel rüyalar yarım mı kalacaktı?
İkiye bölünmüş,yıkılmış,yok olmuş
Bir hayat ağacı mı kalacaktı?
Tükenip giden bir ömür mü kalacaktı?
Bu sevgiden geriye!