KARANLIK
Karanlıktı
Yaşanmaya alışkın dünyalarımız
Fark etmemiz bir hayli zaman aldı
Sarılmıştık örümcek ağlarıyla çepeçevre
Çırpındıkça dolaşıp duruyorduk
Alışmıştı,
Karanlığın büyüsüne gözlerimiz
Gördüklerimizle,
Hissedemediklerimizle yaşamaya

Sevgi koymuştuk kalbimizdeki adını
Hissettiğimiz aitlik duygusunun
Bir dalın yaprağı olmaktı
Bizi huzurlu kılan
Zamanla hesap edemez olduk
Sonbaharda tutunduğumuz dalın
Zemherinin
Acımasız rüzgarına kapılacağını

Güneşi gördük
İlk defa gözlerimizde
Birbirine geçmiş
Karanlık bulutların ardında
Aydınlık,
Gösterdi bize sahip olduğumuz
Sırtımızı kamburlaştıran çirkinlikleri

Aşkı tanıdık
İlk defa yüreklerimizde
Uyandırdığı duygulardı
Yaşadıklarımıza
Artık sabretme tahammülü bırakmayan
Mantıklı bir neden yoktu
Hayat denen bu ıstıraba
Sevmeliydik
İlk defa kendimiz olarak
Aydınlığa alışan gözlerimiz
Karanlığı istemedi bir daha…