Gittiğinde son bahardı sevgili

Ve ben tüm umutlarımı dökmek üzereydim

Sende dökülenlerden biri oldun tabi ki


Yağmurlar değildi gidişini hatırlatan sürekli

Çıplak kalmış ağaçlar da…

Sokağımda bisiklete binen çocukların olmayışı olabilir belki

Kararan gökyüzü de…


Sen benim üçüncü baharımdın önceleri

Mendil satan çocuklar belirmeye başlayınca sokağımda

Gelmiştin sanırım

Evet evet! Onlar kışın çıkmazlar dışarı

Çünkü kışlar çok çetin geçer burada

Baharın gelişini de zaten onlardan anlıyorum

Birde üşüyünce hissediyorum yokluğunu

Malumya artık yok bedenimi saran kolların

Ve soğuktan çatlayan sıcak dudakların


Evin yanındaki parkın boş oluşu

Yalnızlığımı anımsatmıyor değil bana

Salıncağa binen çocuklar yok artık

Parkta buluşurken sürekli bizi takip eden teyze…

O bile çıkmıyor pencereye artık sevgili

O da alışmış olsa gerek yokluğuna



Yokluğun o kadar büyük bir boşluk ki

Sensiz rahatsız bile olamıyorum

Isınamıyorum, uyuyamıyorum artık

Yastığım bile seni arıyor zaman zaman

Ve ben sanırım seni çok özlüyorum