belki de neyi aradığımızı bilemeden
ve bu yüzden bulamadan yitirdiğimiz,
göz kapaklarımızın kapanmayı unutmasından
çok önce bir zamanda kalan hayallermiz vardı,

geç kaldığım her anı yaşadığım sandığımda
gözlerim aralarda kaybolduğunda
azalan zamanlar boyu
dahası düşlerim küçük başlıklar kadar genişlediğinde
ve bunu hayat sandığımda,

yanılmama ihtimal vermeyip
ihtimallerim kısır kaldığında
ne kadar nerelerden
ve kimlerden uzakta bile olsamda,

sırıtacak kadar üryandım kendime
kendimi çarmıha gerecek kadar da gerçekçiyim bu hayata.
vahşi bir iç güdüyle sevmeye alışmışım herşeyi,
oysa şimdi zaman ayarlı bir bomba kadar yabancıyım herkese.

içim benden yanar
dışım kundaklama sistemli
içimde patlayan volkanlara inat öldürdüm kinimi
silmeden başlamaktır belki de en doğrusu herşeye.

o zaman hadi uzat ellerini iki yana,
boşluğun içinde yeter desin dirseklerin,
ve bileklerin hayatın tadına varsın artık.,,atn