Annemizin karnında, üryandık büyüyorduk
Münferit gerçeklerden, hep uzaklaşıyorduk
Kara bitkin düşlerle, acıyla doluyorduk
Berrak su içer gibi, özlemler soluyorduk
Bir türlü tamamlanıp, bütün olamıyorduk.

Hiç inandırılmadık, aşkın var olduğuna
Zırhlı ağıtlar yaktık, zamanın yokluğuna
Vîcdanlı yüreklerin, tümden kaybolduğuna
Kendimizi adadık, hayatın bolluğuna
Kalpler uyumuyordu, sahi gülemiyorduk.

İnsanlık düşünmeden, tüm kurallar çiğnendi
Yollarda caddelerde, kızlarımız ezildi
Yıllar boyu adice, gurursuzca gezildi
Gerçek değerlerimiz, zeminlere serildi
Utanmayan gözlerle, şiddetle bakıyorduk.

Vicdansızca canice, canlar öldürmemeli
Ruhsuzca şuursuzca, leke sürülmemeli
Kahpe kokan düzenin, yolundan dönülmeli
Onuru hep kırılmış, evlâtlar sevilmeli
Ne yapsak ne etsekte, mutlu olamıyorduk.

Mehmet Öksüz