üzgünüm,
kalbinin kullanma kılavuzunu tercüme edemedim


ya da sen üzül istersen,
kitabın çevirisini yapamadın diye..


ne vakit bakışların menziline girsem
bütün hislerim çevirmene takılıyor zannederdim eskiden

öyle ki;

gözlerin dedektör gibiydi
şüpheli gördüğün her hisse dur ihtarı çekip
bakışların elleriyle yoklama çekerdi

sonra sözler alırdı sırayı,

hani her cümleyi aşka sevk edip
röntgenini çekerdik


hatta cümlelerden itina ile ünlem alır
tahlile gönderirdik


sen cımbızcı diye takılırdın
ben,
kulpçu


kapalı mekanlarda içiyorduk çayımızı
kahvemizi

ve iki kişilik bir ilişkiydi bizimkisi

öyle basit
öyle sade
su saatiyle akıyordu
gündüz ve gece..

sonra kalktık,

masayı ardımızda bırakıp izin istedik muhabbetten
perde kadın işiydi
pencereyi ben açtım
çünkü benden sonra başka bir ben olmaya aday olsun diye gözlerinde
kalbine sandık kurup
göğünden aldığım icazetle
pusulana renkler kattım

ki,

gizli oy
açık sayımla çıksın
ne çıkacaksa sandıkta


zira gözlerine yalanı öğretmediğin zamanlardı
ve çıkacak her sonuca kalbim
dünden razıydı


bilirsin,
kurgu benim işim
kuruntu senin

lakin,

sandığın,
sandığımdan daha çok..

uzatmayalım,

kalbin atıyor mu diye merak edeceğim tuttu
gün pazar
vakit ikindi

az biraz serseriyim şimdi

ve merak edersin diye söylüyorum,

kimse üzülmesin diye kalbimin kullanma kılavuzunu hazırlıyorum yeni baştan
belki bir bakışın son baskısına yetişir

ne dersin,

noktayı tahlile gönderip
virgül çıkar mı sonuçta


hem kaybedecek ne kaldı
kalpsiz bir adamım son uçta..