Bir hüzün kırıntısı büyüyorsa kalbinde
Rabbin eşsiz mekanı bir nazargâh kılmıştır
Mücadele verirken yıkılıyorsan ya da
Amel defterin o an sevaplarla dolmuştur

Yanıyorsa yüreğin kanıyorsa gözlerin
Rahmet yağıp üstüne Yakup hali vurmuştur
Lal olmuşsa dillerin köz olmuşsa sözlerin
Ruhun atağa geçip zincirini kırmıştır

Derdinden ciğerinde yaraların çıkmışsa
Eyyubun sabrı gelip kalbini okşamıştır
Çileler tacın olup en tepene çıkmışsa
Ruhun kanatlanıp da cenneti yaşamıştır

Güvendiğin dağlara karlar yağmışsa eğer
Metanet kolyesini kader boyna takmıştır
Havf ve reca arası bu hayat böyle gider
Karanlık sarsa bile Hak kandili yakmıştır

Devşirmeden güllerin birer birer solmuşsa
Üzülmen çok gereksiz cennette yer bulmuştur
Şu koskocaman dünya şaçın başın yolmuşsa
Hep ham yaşanılmaz ki pişme vaktin gelmiştir

Hissedebiliyorsan imtihanı dünyada
İman gelip kalbine otağını kurmuştur
Akıl şuur ve zeka verilmişse aslında
Çok şükür Mevla’ya ki anahtarı vermiştir

Selva Durmaz Emir

Havf: Korku
Reca: Ümit
Nazargâh: Bakılan yer