Hepimiz yurdun değişik bölgelerine dağılmış kaderin çarkında dolanmaktayız ama hepimizin doğduğu yer olan köyü hep içindedir çünkü orada bir çok anıları vardır bunların kimi güzel anılar kimiside acı anılardır bu şiirimde benim köyüm olan Kışla Köyü ’nde ki kötü anılarımı anlatmaya çalıştım,inşallah bir başka şiirimdede güzel anılarımı anlatırım.
Biraz bahsetmek gerekirse henüz hayatının en güzel çağında 37 yaşındaki babamı kaybettiğimizde evin en büyük çocuğu olan ben henüz 10 yaşında bir çocuktum ve ilkokul 4. sınıfa gidiyordum diğer kardeşlerim Bilal ilkokul 3. sınıfa giderken diğer kardeşlerim Süleyman 4 yaşında,Arife 2 yaşında ve en küçük kardeşim Elif 2 aylıktı ve babam şeker hastalığından hastalanıp yatağa düşmeden önce tamir etmek için üzerini açtığı samanlığımız onun hastaneye yatması sonucu açık kaldı ve kış bastırınca üzeri açık olan samanlığımız ın üzerine kar yağdı ve olanca yakacağımız ıslandı kış ortası hemde köyün en yüksek yerinde yakacaksız,odunsuz parasız pulsuz kaldık birde bunun üzerine en küçük kardeşim Elif annemin üzüntüden sütü kesilince aç kaldı çünkü 2 aylık çocuk sütten başka birşey içmiyor fakirlikten dolayı süt alamıyoruz yapabileceğimiz tek şey şekerli su yapıp vermek ama onuda bir süre sonra çocuk istemiyor kısacası çocuk Afrikadakiler gibi kuruyarak ve kemikleri dışarı çıkarak vefat etti arkasından köyün kuzusunu gütme işini üzerine alan küçük kardeşlerim sahipsiz olduklarından herkesin şamaroğlanı oldu Allah kimseyi yetim yapmasın babamın vefatından sonra beni 1972 de Ankara daki Amcamın yanına getirdiler ve sitelerde mobilyacıya çırakolarak başladım daha sonra Annem ve diğer kardeşlerim 5 yıl sonra ankaraya geldiler ve o gün bugündür Ankara dayız,tabi Ankaraya gelince sıkıntılar bitmedi Annemin astım hastalığına yakalanıp hastanede yattığında aç susuz kaldığımız günler oldu ekmek parası bulamayıp bir hafta üç öğün bulgur pilavı kaşıkladığımız hala hatırımda.