ne denirdi adına bilmiyorum
ama gözlerimdeki karanlığa
daldığım zaman en iyi anladığım an o andı.
kimileri adına sancı diyor
kimileri ağrı
kimisi de umursamazcasına gülüp geçiyordu
vaktin gelip geçtiği gibi aynı
düşündüm evet düşündüm bir kez daha ama yine bulamadım
çaresizliğim mi
acizliğim mi
yalnızlığım mı
bilmiyorum ama
işte tam şuramdaki sancı hiç geçmiyor
hiç birşey vermemek için hiç birşey almıyordu ki ne verebilirdim ne alabilirdi
vefasız bir yâr gibiydi
sağıma baktım soluma baktım
ben ağlarken herkes gülüyordu
etrafımdaki çiçekler sanki sokaklarda koşup eğlenen çocuklar gibiydiler
onlarda gülüyordu
dalında yeni yeşeren bir bitki gördüm
güneş hemen kurutmuştu
yere düştü
rüzgar aldı götürdü
cansuyu misali bir damla suyun içine kadar sürükledi
dallarından insanın gözyaşları gibi dökülüyordu yaprakları
güneşle birlikte yağan yağmur gömdü toprağa
karabulutlar dağıldı
güneş ile bir başına kaldı Leyla ve Mecnun misali
güneş candı ona ama bir yandan da azrail
yeni filizlenen yaprakları
güneşin o merhametsiz yüzünü gördü ve serpildi iyiden iyiye
ve güneş yine yaptı yapacağını
dalından yere düşürdü
acımazdı acıyamazdı
düşündüm ve yine bulamadım

bir bilen olursa
bana da söyleyebilir mi
gözlerimdeki
karanlığın misafirini
Halakaçayır...