Bir Sonbaharın dinmeyen yağmurları dökülüyor,sarı ve kuru yapraklara.Islak sokaklarda adımlarken bu kuru yaprakları ,yağmurlar süzülürken saçlarımdan yüzüme...içimde hiç geçmeyen acılarla ilerliyorum akşamın sisli soluk sokaklarında.
Gözlerimde ,artık hiç gülmeyecek bakışları mıhlamış ,yüreğimde bana hiç acımadan verilmiş haketmediğim cezaları almış ...gülmeyi unutmuş dudaklarım ,sadece bitti bitti derken .
Döndüğüm köşede,gözlerinle karşılaştım.

Yağan yağmurun altındaki...bir gök kuşağının doğmasıydı gönlümdeki akşamlara.Gözlerimdeki umutsuzluklar ve kalbime kilitlenmiş düş kırıkları,bu gök kuşağının renkleri ile,açıldı ,çözüldü ve bir mavi akşam gözlerimin manzarasına çizildi.
Anlıyamıyordum; bir anda ümitsiz bir akşam,bir anda bu kadar ümitlerle süslenebilirmiydi.
Bitmeyen acıları bana yükleyen hayat ,belki bir şaka belki bir oyun oynuyordu...kalbim ve gönlüme verilen bu hiç alışmadığım mutluluğu. Gönlümün şaşkınlığı kalbimin mutluluğu !
sığamıyordum hiç bir yere...Sabahları özlüyordum artık...hiç geçmesende geçtiğin o yolları görmeye gideceğim diye.
Akşamları bekliyordum ;yatağıma girip gözlerimi kapatıp , hayallerimde olsun seni düşüneyim diye.
Mevsimler kış olsa da,bana bahar...çiçekler açmış,meyve vermiş bir bahçeydi gönlümdeki sayfalar. Her söylenen şarkıları senin için dinliyor,sana tutuyordum.
Rüyalarım bile renk değiştirmişti. Rüyalarımda sen vardın.Rüyalarımın adı sen,sabahlar sen,her şey sendin...sen ben olmuştuk...ben seninle dolu sen olmuştum.
Biz di aşkın adı ...aşk sen demekti.