Cam bardakta kırılıyor demlenen düşünce
Gün doğuyor sancılı ve mor
biz ezgiye düşüyor sana koşan atlarım
çıkmaza dair ne varsa içimde
duruyor usulca

"Yetinmesini bilenler güçlüdür" diyor ARİSTO
Tarihin büyüsünü bozuyor
alaycı ve merhametsiz büyücü
vurup duruyor inceldiğin yere
inceliğin ki sonsuz bir keman sesi kalbimde
ayaklarında savaştan kalma bir aslanağzı
Neron’un yangınlarına çıkıyor her yol
antik çağ kokuyor avuçların
yetiniyorum...

Zaman çizgilerini ansızın bırakıyor
boğuluyor adın yemyeşil bir düzlükte
yağmurun kanatlı hüznü
düşerken gizlice kentine
heyecandan titriyor yeryüzü
Ah tenimde yuva kuran AFRİKA
anlıyorum ki
en büyük açlığın
doymamak olduğunu fısıldıyorsun bana
Nil’in suyuyla yıkanmış kelimelerinle
kaçıyorsun
bildiğin tüm dilleri unutarak
kirli ve karanlık gökyüzüne



SAYGILARIMLA...