KOŞULSUZ

Gecenin bu saatinde sana kendimden söz etsem,
biraz dinler misin beni?
Sana söz!
Lafı uzatmayacağım!
Bilmeni isterim ki,
şu anda ne yaşadığım,
nasıl yaşadığım önemli değil.
Ne düşündüğümü bil yeter.
Ben, acıyı da,
mutluluğu da hakkını vererek yaşıyorum bugünlerde.
Gülüşünü ayet gibi hatırlıyorum.
Tanrı’nın dili gibi diyenleri utandırmadan
doya, doya gülüyorum yalnızlığıma.
Ağladığımda da yer yerinden oynuyor Nuh’un tufanı gibi.
Sevince mi?
Bilirsin beni.
Koşulsuz,
beklentisiz seviyorum hayalini.
Sevgi emektir diyenleri alnından öpüyorum.
Ve
Emeksiz,
özensiz,
öznesiz sevenleri anlamıyorum.
Güçlü göründüğümü biliyorum.
Öyleyim de zaten.
Ama ben de düşü/rülü/yorum bazen.
Sonra mı?
Sonra,
kollarımdan tutup da kaldırıyorum kendimi.
Acıyan yerlerimi onarıyor
öpüyorum gizlice
ve devam ediyorum yaşamaya,
yazmaya.
Çünkü,
yazarken anlıyorum en çok yaşadığımı.
Çünkü
Seninle konuşurken unutuyorum söyleyeceklerimi.
Ve
tartıştığımız anlarda bile seni çok ama çok sevdiğimi söyleyemiyorum.
İşte buna çok kızıyorum.
Şimdi yanımda yoksun ya,
seni çok özlüyorum!
Gecen güzel olsun kadınım.
Sabaha yine sensiz uyanacağım!
Ve seni çok
ve seni hep seveceğim.
Yeni yıla yeni umutlarla gir kadınım.

Efkan ÖTGÜN