Yetmişli yıllardı.tam hatırlayamıyorum ama daha kimseler gübre ile tanışıp tarlasına atmıyordu. Tarlada ekinimiz az gelmişti gerek buğday, gerekse saman yok denecek kadar azdı.Yokluk ve kış çok zalimdi. O yıl Rahmetli babam ve kız kardeşimle beraber hayvanlara kes ( dikenin düven ile ya da patoz ile ezilmiş şekli) yapıp yedirmek için dağlardan diken topladık. Birde bizimle aynı kaderi paylaşan kadir dayı Allah rahmet eylesin hepsi de güzel yürekli insanlardı. bu şiir böyle bir hikayeden ilham alınarak yazıldı.o yılları ve yokluğu yaşamayanlar anlamaya ve yahut beğenmeye bilir ama hayatın gerçekleri var yaşanmış bir hayat var umarım beğenirsiniz.

Muhtacım
Bir çift öküz ile bir kaç da inek,
Biçtiğim tarladan yem gelmedi denk,
Sürekli yoklukla ediyorum cenk
Diken seni kırmam ama muhtacım

Saman çok az geldi arpa desen yok,
Hayvanlar aç değil ama değil tok,
Cebimde parayı sorma kuruş yok,
Diken seni kırmam ama muhtacım

Mehmet’le kadir de kalmadı saman,
Kepez, barda-sarı, çatta boz duman,
Bahar gelmez bu yıl kış geçer yaman,
Diken seni kırmam ama muhtacım.

Bir çift düve verdim bir küçük yaşar,
Saman kaba doldu çeten den taşar,
Zebey bitti diye samana koşar,
Diken seni kırmam ama muhtacım

Çiğnetmedi kadın bize çeten-i,
Hangi renk bellisiz kirden keteni,
Başka bulamadım saman satanı,
Diken seni kırmam ama muhtacım.

Bozbayır da bitmez oldu dikenler,
Rahat; gübre ile tohum ekenler,
Ancak halden anlar yokluk çekenler,
Diken seni kırmam ama muhtacım.
Halife Bozbayır