Dayanacak takatim gücüm kalmadı gayrı
Yediğim darbelerin izleri yordu beni
Olmadı ilaçların hiç dermanı hiç hayrı
Şu namert insanların sözleri yordu beni

Yaprak gibi döküldüm o haşin rüzgârlarda
Boş otobüs misali bekledim boş garlarda
Hasadıma don vurdu ayazlarda karlarda
Bu hayatın mevsimi güzleri yordu beni

Tepelerden bakarken aşağıyı görmeyen
Güzellik boyasını yüreğine sürmeyen
Ne halimden anlayan nede hatır sormayan
Bu hayatın riyakâr yüzleri yordu beni

Bir gariban görünce yüreği sızlamayan
Sevgi dolu yürekte kışlayıp yazlamayan
Bir yaralı gönül’ü okşayıp nazlamayan
Vefasız insanların cazları yordu beni

Dünya onun olsa da fazlasını isteyen
Ufak bir zorluk görse hesabımı kes diyen
İster yaşa istersen şu hayata küs diyen
Kaprisli doymazların nazları yordu beni

Hiçbir şey umursamaz diskosunda barında
Bu hayatta tek derdi çıkarında karında
Yanarken şu yürekler bu dünyanın harında
Anlamsızlık tınlayan sazları yordu beni

Hayat son deme geldi fırtına boran vurdu
Akıl ermiyor artık kafamda hesap durdu
Fitne fesat entrika sarmış adeta yurdu
Hayatın yokuşları düzleri yordu beni

Ayhan Kocabay