Ne zaman uzun yıllar yaşadığım
bu kenti terketmeyi düşünsem ,
zihnimi sarar zehirli sarmaşıklar
buna yeltendiğim anda
bir şeyler engel olur yoluma
ya bir fırtına çıkar ansızın
ya da sel altında kalır,
taş döşeli tüm sokaklar .
Durmaz artık sabır
küpünde durduğu gibi
çatlayıp dökülür sırlar ortalığa ,
aynalar bin parça gösterir yüzümü
dur daha kendine gel !
yeni bir hayat zamansız der gibi.
Pembe zakkum çiçeklerim
toplu halde dökülürler
oysa yeni sulamıştım toprağını
yapraklarına, köklerine böcek dadanmış
bakıma ihtiyaçları var belliki.
Sessizliği derinleşir zamanın
suçlanır sanki
sebebi örselediği ruhumdur ,
dört duvarım dile gelir tazeler anıları
rutubetinde kokarlar burcu burcu.
Sayısız ellerde cam kırıkları
üzerime doğru gelirler
gücü azalan kollarıma yapışmaya çalışırlar
nefes alışlarım güçlesince,
son sözü yüreğime bırakırlar el birliğiyle,
yüreğimse bozar öfkemin oyununu
her zamanki gibi
o bunun değişmez huyu .
Yönü belirsiz ılık bir esinti
alt üst eder planımı
maskeli bir yüz belirir karşımda
beni korkutmaya çalışırcasına
elinde dur işareti ,
dur gitme !
giderek kalanlardan olmak zordan da zor ;
der gibi.

Nuran KARACA
23:04 14.12.2018