Hayat çok uzun maratonlar ile gelip geçti.
kimi zaman oturup bir köşede gizli gizli ağladık.
Kimi zaman babamızın, aldıģı bir kara lastik sevinci ile,
Gece boyu şafağın açmasını bekledik.
Mutlu olmayı bir yamalı pantolon ile gezerken,
Ellerimizi cebimize koyunca,
onun sıcaklığını kalbimizin içinde his ettik.

Yeri gelince şimşekler çakınca, yağmurda ıslanıp,
Yağmurun ne kadar romantik olduğunu anlayıp,
Kısık bir seste, türküler söylemeyi öğrendik.
Dünyanın acımasız sürüveni içinde, sevmek nedir, onu öğrendik..
insanları, tabiatı, gök yüzünü, ayı, güneşi sevdik.
Her şeyden öte, sevmeği öğrendik.

Seni meltem rüzgarlarında savrulan,
siyah saçlarından tanıdım seni.
Ellerinde güneşe hasret, bir tutam ümit çiçeği ,
saklanıyordu.
Hadi dedim zaman,
hadi,bir lâhza dur,
yürüme yeter.
Mutluluk gelmiş dayanmışken,
yüreğimin kapısına,
son bir şans daha ver.

Erguvanlar bahara küsmeden,
kardelenler üşümeden,
yetişmeliyim laleler diyarına,
Tükenmeden henüz tüm hayallerim,
varmalıyım aşkın deminde tüten, o haz yağmurlarına.

Ayrılığın adını unutmuş kuşlar kadar vâkur,
Ve, hasreti kayalara vura vura öldüren,
Hırçın bir dalga misali.
Adımlarımda saklanan adının her hecesine,
kazılsada ateşten bin çukur.
Rüyalarda değil artık.
işte karşımda asırlardır ıssız bedenime ,
Aradığım huzur.
Yollar uzak olsada sevdama.
yıllar yasak koyamaz asla sana.

Onca yıl yaşadımda ne oldu, 
sanki,kader merhem mi oldu ,
bir nefes kadar yaralarıma.
Lâl olan dilim midir yoksa,
Dile yâr olan bir selamlık,
karanlık gölge midir, yazılan mısralara.
Dudaklarımın tuzunda yaşayan ,
son ümit kırıntısıdır, şimdi vuslat,
aşk..ki..
Aynı cehennemde yaşamak kadar güzeldir 
seninle. Sevdiğim.